Aralık 23, 2018
137 Görüntülenme
Arthur Conan Doyle
YENİ VAHY IŞIĞINDA DİN
(kısaltılmış)
Düşüncenin ufkunu herhangi bir şekilde genişletme, İnsan ve Yaratıcı arasındaki ilişkinin yorumlanmasında merhametin yerini ve etkisini artırmaya yönelik her girişim, her zaman din adamlarının güçlü bir muhalefetiyle karşılaştı.
Ancak tarih gösteriyor ki, bu direniş, insan zihninin ayinlerin ve öğretilerin demir zincirlerinden kademeli olarak özgürleşmesini engellemedi; Nihai sonuç, bazen bu kurtuluşta hafif bir gecikmeydi.
Bugünlerde çok şanslıyız: Ruhban sınıfında bile, bu hiyerarşinin farklı seviyelerinde, ilerici dünyanın onlara sırtını dönmemesi için dini topluluğun daha hoşgörülü, daha anlayışlı davranması gerektiğini kabul eden insanlar var.
Tartışmalarda “din” kelimesi, “ritüel” kelimesini kullanmanın daha uygun olacağını düşündüğüm zamanlarda sıklıkla kullanılıyor.
Din, her insanın ruhu ile Yaradan arasındaki bağlantıdır ve dış ifadesi bireyin davranışına yansır.
Tüm yerleşik kurallar, törenler ve doktrinler ruhun yükselişinin araçlarıdır. Bu yükselişe hizmet ettikleri sürece var olma hakları vardır. Ancak, hizmetlerini tamamladıktan sonra, normal yaşamı ve gelişmeyi engelleyen taşlaşmış tezahürler haline gelirler ve zaten var olma hakkını kaybeder.
Aynı hata birçok dini yayında defalarca yapılmaktadır. Bu hata, gerçek din ile Büyük Görünmezlik dahil her tür ritüelle iletişim kurmak için sözde büyük bir taş binaya dönüş arasında bir bağlantı olduğu varsayımında ifade edilir.
Ama hayatın kendisinden aldığım ders bana durumun hiç de böyle olmadığını söylüyor. Tapınaklara giden tanıdığım çok iyi insanlar vardı, ama aynı şekilde hatırladığım bazı zavallı insanlar. Tapınağa gitmeyen çok parlak şahsiyetler gördüm, ama ondan kaçan bazı çılgın tanıdıklar da vardı.
Sadece kiliseye gittiği için nazik ve oraya gitmediği için acımasız olan biriyle hiç tanışmadım.
Bununla birlikte, bu tür durumlar genellikle dinin yükselişinin veya düşüşünün bir işareti olarak görülüyor. Ancak aralarında bir bağlantı yok.
Toplumdaki gerçek dini ilerlemenin gerçek işaretleri şunlardır:
1) insanların inançlarına bakılmaksızın barış, huzur, dostluk içinde yaşamalarına izin veren bu tür konularda daha ılımlı ve geniş bir bakış açısının varlığı;
2) cezai durumun iyileştirilmesi;
3) bir kişinin güçlü ahlaki öz kontrolünün bir göstergesi olarak alkol tüketiminin azaltılması;
4) insanın hayvani doğasını daha fazla kısıtladığının bir işareti olarak yasadışı cinsel ilişkinin azalması;
5) aklın vücut üzerindeki üstünlüğünü gösteren okuma, ders, bilim eğiliminin güçlendirilmesi;
6) tasarruf ve reddinin bir göstergesi olarak tasarruf bankalarındaki hesapların büyümesi;
7) artan faaliyet ve etkinliğin kanıtı olarak ticaretin refahı;
8) hayır kurumlarının sayısında ve hayvanlara karşı insani sorumluluk duygusunda artış.
Gerçek ilerlemenin bu tür gerçekçi göstergeleri, yaşam standartlarıyla pek ilgisi olmayan ritüellere uymanın yüzeysel değerlendirmelerinden daha değerlidir.
Kendisini “doktrinsel inanç” olarak adlandıran, özellikle acımasız bir dindarlık biçimi vardır. İnsanlığa veba ve kıtlıktan çok zarar verdi …
… Bir kişi bir Katolik, bir papa veya bir İngiliz, bir piskopos veya bir bireyciyse, sıradan bir rahipten destek ve yardım alır ve tüm bunlar onun daha nazik, daha asil bir insan olmasını sağlar, ki bu zaten güzeldir. Taşıdığı her türlü inanç muhteşem …
… Öğretiler ve ayinler ya da yanlış anlamda “din” üzerindeki ısrar, insanlığı birbiriyle sürekli çatışan mezheplere bölmektir: çünkü bir mezhebin diğerlerini tamamen yok edeceğini hayal etmek imkansızdır.
Hepimiz, kendisine atanmış bir pusula üzerinde yüzen kocaman bir denizde küçük bir gemi gibiyiz. Ancak deneyimlerimizden biliyoruz ki dünyada pusulayı aynı şekilde gören ve ifade eden iki kişi yoktur.
Her Şeye Gücü Yeten Yaratıcı bize böyle bir pusula verdi: o zekadır – en yüksek insan yeteneği. Ve bu istihbarat bize, her mezhep iddialarını biraz yumuşatırsa, onu komşularından ayıran noktaları vurgulamayı reddeder ve onu kendilerine yaklaştıran noktalara odaklanırsa, daha büyük ölçüde – büyüyen dini bölünmelerin yavaş yavaş azalacağına dair bazı umutlar olabilir …
… Birçokları için açıklığa kavuşturulması ve bazıları tarafından eleştirilmesi gereken bir gerçeğe dikkat çekmek istiyorum: Hristiyanlık ya değiştirilmeli ya da yok edilmelidir. Yaşam yasası şöyledir: şeyler ve tezahürler ya çevreye uyum sağlar ya da modası geçmiş olur.
Hıristiyanlık, deyim yerindeyse, değişmek için zaten çok geç: kiliselerin yarısı zaten boş olduğu için çok geç; şimdi onun tek dayanağı kadınlar; Bir yandan toplumun eğitimli kesimi, diğer yandan en yoksul kesimi, hem kasaba halkı hem de köylüler ondan uzaklaşmaya başladı.
… Hakikat adına kendilerine aktarılan gerçeklere içtenlikle inanamadıkları için insanlar Kilise’den uzak dururlar. Zekaları ve adalet duyguları eşit derecede zarar gördü. Adalet kavramı, yalnızca bir adakta, bir fedakârlıkta ya da karşılığında Tanrı’nın göstereceği lütufta aranamaz. Dahası, “günahların bağışlanması” ve benzeri diğer ifadeler birçokları için anlaşılmazdır.
… Bana göre İsa’nın ölümüne çok fazla önem verildi. Bir fikir için ölmek alışılmadık bir şey değildir. Her dinin böyle kurbanları olmuştur. Zaman zaman insanlar inançları yüzünden ölüyor. Bugün Fransa’da binlerce gencimiz aynı durumla karşı karşıya. Bu anlamda, İncil ne kadar etkili olursa olsun, Mesih’in ölümü, insanlık tarihinde reform için ölmek kadar önemli bir rol oynamış görünmemektedir. Mesih’in ölümüne çok fazla ilgi gösterilmiş ve yaşam tarzına çok az ilgi gösterilmişken, gerçek büyüklük ve gerçek talimat sonrakilerdedir. Bize bile ulaşan bir yaşam tarzı
Sınırlı efsanelere göre, içinde güzel olmaktan uzak tek bir karakter yoktur: başkalarına karşı doğuştan gelen bir hoşgörü, her şeyi kapsayan bir şefkat duygusu, koşullu bir düşünce genişliği, asil cesaretle zenginleştirilmiş bir yaşam tarzı!
Her zaman ileri ve yüce, yeni fikirlere açık, ancak ortadan kaldırılmış bir yaşam tarzı – muhafızlarının cehaleti ve fanatizmi bazen Mesih’in kendisini kızdırsa bile! Aslında bu şaşırtıcı, olağanüstü yaşam tarzı Hristiyanlığın temeli olmalıdır …
… Kutsal Kitap ve diğer kutsal yazılara dair görüşüm, bize çamurlu altın sundukları ve aklımızın onları ayırt etme gücüne sahip olduğu yönünde. Bu anlamda Tevrat, altından çok çamur içerir. İncil’de altın çamurdan çok daha fazlasıdır. Kutsal Kitabın ruhu daha nettir – bu, Hıristiyanlığın temelidir …
Tanrı Sözünün sadece iki bin yıl önce insanlığa gönderildiğine inanmadığımı söylemeliyim, ama sadece bir kez ve herkes için: İnsan ruhuna yararlı olan nesir veya şiir tarafından yaratılan tüm eserlerin bir anlamda başka bir dünyadan sözler olduğunu düşünüyorum. bir canlıya yakışacak şekilde yaratılmış ve yayılan kelimeler.
Bu konudaki düşüncelerimi, yukarıdakileri yineleyen bir şairin sözleriyle bitirmek istiyorum: “Bütün dinler ve mezhepler geçicidir, kendi vaatleri vardır, gelirler ve giderler; Ama her biri sizin ışığınızın bir parçacığı, çünkü Sen hepsinden daha parlaksın, İlahi!”
BU İÇERİĞE EMOJİYLE TEPKİ VER!
+1
+1
+1
+1
+1
+1
+1
Kategoriler
Kültür&Sanat
Henüz Yorum Yok
