İdeal ailelerden bahsederken gerçekler göz ardı edilmemelidir. Yani masallardaki gibi bir ailemiz yoksa, eşimizle ara sıra tartışıyorsak ya da geçmişte tartışıyorsak, mutlu olup yarını dört gözle beklemekten kendimizi alamıyoruz…
Her şeyden önce, mutluluğun bize bağlı olduğunu bilmeliyiz. Yani mutlu olmak istiyorsak umutsuzluğu bir kenara bırakmalıyız…
Tabii ki, her ailede söylentiler var. Birbiriyle az çok kavga etmeyen, farklı görüşler üzerinde tartışmayan ne kadar az aile vardır. Esas olan bu tatsız olayları en başta engellemeye çalışmak, engelleyemiyorsak da meseleyi fazla uzatmamaktır.
Her erkek veya her kadın eşinin karakterini bilir. İstersek hoş olmayan olayları önceden tespit edip önlem alabiliriz. Ayrıca, münakaşalarda aktif taraf olarak kadınların elinden ne kurtulmuştur ki, mutluluk da kurtulabilsin?
Kavgalarınızın “kısa olmasına” izin verin. Özellikle o günün akşamından önce mutlaka uzlaşın. Suratsız uyursan, hayatın gecenin rengi olur. Hiçbir şeyden zevk alamazsın.
Gelelim konumuzla ilgili bir efsaneye: Bütün şeytanlar her akşam Ghaf Dağı’nın arkasında buluşurlar. Her biri, o gün yaptıklarını saptırmaktan sorumlu olduklarını kişiye anlatır. Herkes konuşmasını bitirdikten sonra bir ödül töreni düzenlerler. En büyük ödülü kime verdiklerini biliyor musunuz? Karı kocayı ayıran şeytana… O halde şeytanı memnun etmemek, meseleyi abartmadan barışmak, şeytanı yormak gerekir ki senden ümidini kesip başkasını arasın…
O zaman her zaman ondan kurtulacaksın. Haklıysa özür dilemek, haksızsa özürü kabul etmek güzeldir. Bu büyüklüğü hem aile mutluluğumuz, hem kendimiz hem de çocuklarımız için göstermeliyiz.
Ortak bir gurur için yuvayı yıkmanın, pire için battaniye yakmanın ne anlamı var diyebilir misiniz? Görünmez tartışmaların çocuğumuzun ruhundaki sonuçlarını kendi gözlerimizle görebilseydik, hiçbir ebeveynin (en azından çocukların önünde) tartışmayacağını düşünüyorum.
Çocuklarımızın korkudan büyümüş gözlerini, ağlamaya hazır dudakları titreyerek görmezden gelecek kadar zalim değiliz. O halde savaşmayı bırakalım. Önceki olayları hatırlatarak yeni tartışmalar yaratmayalım. Geçmiş geçmişte kalsın. Yarınlara umutla adım atalım. Evlerimizden kavga sesleri değil, çocukların kahkahaları duyulsun. Yuvamız cennet bahçesine dönsün. Birbirini seven, birbirini düşünen, haklarına saygı duyan aileler daha bu dünyadayken mutlu mesut yaşayacaklardır.
Sohbetlerimiz kelimelerden öteye geçmemeli, sevdiğimiz ve evlendiğimiz eşimizin hem canı hem de yoldaşı olmalıyız.
